اشعار محدثه آشتیانی

می نویسم یا حسن حسن ختامش با خودت
بر لبم ذکر تو را دارم دوامش با خودت

لحظه های عمر خود را می سپارم دست تو
از سلام زندگی تا والسلامش با خودت

از ادب دور است نزدت دست خالی آمدن
زخم هایی کهنه دارم التیامش با خودت

باز هم بال خیالم تا بقیعت پر کشید
من کبوتر می شوم یک روز بامش با خودت

سر به دامان تو خواهم داشت یا زانوی غم
این که باشد لحظه ی مرگم کدامش با خودت

از کریمان کم طلب کردن که کفر نعمت است
حاجتم را هم که می دانی تمامش با خودت